(8.) Tak bardzo mi ją przypominasz…

Green Day - Are We The Waiting [KLIK]

                Znów budzę się nim wzejdzie słońce. Podnoszę się z łóżka, zarzucam na ramiona koszule i wciągam na nogi długie miękkie myśliwskie buty. Słyszę, że ktoś kręci się na dole przy drzwiach.

                Gdy schodzę po schodach widzę słabe światło lampki naftowej w kuchni. Drzwi nie skrzypią gdy je otwieram, więc pakujący torbę chłopak potrzebuje chwili, aby w końcu wyczuć moją obecność.

- Witaj - nie  odwraca się nawet w moją stronę.

- Witaj.

Chłopak pakuje do torby kawałek chleba, jabłko, menaszkę z wodą.

- Idziesz polować - bardziej oznajmiam niż pytam.

Odwraca się na chwilę i patrzy na mnie przez chwilę. Na jego twarzy zauważam coś na kształt uśmiechu.

- Nie widziałaś mnie - unosi brwi i patrzy na mnie uważnie.

Uśmiecham się do niego delikatnie.

                Kiwam głową.

                Wysoka brunetka siada obok mnie na schodach werandy. Trzyma w dłoniach dwa kubki z naparem z ziół. Bez słowa podaje mi jeden i zaciska dłoń na swoim.

- Dziękuję - uśmiecham się do niej z wdzięcznością.

Odwzajemnia uśmiech.

                Pogrążone w idealnej ciszy obserwujemy wschód słońca. Mokre źbła trawy moczą bose stopy. Uśmiecham się delikatnie czując promienie słońca przesmykujące się po mojej twarzy.

- Jesteś bardzo ładna - dziewczyna mruży lekko oczy i patrzy na mnie z uwagą. - Ale czy ludzie z Dwunastki nie mają szarych oczu?

- Mają.

Odwracam głowę i lustruję moją towarzyszkę.

Na chwile milknie, jakby się nad czymś zastanawiała. Ale już po chwili znów się odzywa.

- W takim razie nie jesteś z Dwunastki?

- Jestem - uśmiecham się pod nosem kącikiem oka zauważając konsternację dziewczyny.

- Jak to?

- Po prostu. Mam tylko inny kolor oczu - wzruszam ramionami patrząc prosto na nią. - Tez nie wyglądasz jak koś z Dwójki. A mimo to, stąd właśnie jesteś, prawda?

Dziewczyna przełyka głośno ślinę i przez chwilę wpatruje się w kubek, który trzyma w rękach. W końcu podnosi wzrok.

                - Jay - wyciąga ku mnie dłoń, a ja przez kilka sekund wpatruję się w nią zdzwiona. - Jay, tak mam na imię.

- Carmel - ściskam delikatnie jej dłoń.

- Od oczu - nawet nie pyta.

- Odkąd pamiętam Carmel z Dwunastego Dystryktu ma karmelowe oczy i włosy - wpatruję się w przejrzyste błękitne niebo, które w pobliżu wschodzącego słońca stało się pomarańczowe.

- Nie mówisz dużo, a gdy już mówisz, to zawsze zagadkami.

W odpowiedzi kiwam jej głową.

                - Idzie! - brunetka wpada do domu z głośnym krzykiem. 

To znaczy, że wraca jej brat. Matka rzuca się do okna w kuchni, opiera o blat i wychylona lekko do przodu wpatruje się daleko przed siebie. Oczy ma zmrużone, usta lekko otwarte. Długie falowane włosy rozwiewa wiatr. Na policzki w kolorze kawy z mlekiem padają promienie słońca.

.Jest delikatna. Daleko jej do surowości urody mojej matki.

                 Jest przepiękna.

                Kładę na stolę kartkę pokrytą ciemnym atramentem. To Mahra stojąca w kuchni i czekająca na syna. Jest już noc, więc gaszę lampkę naftową i wchodzę po skrzypiących schodach do góry.

-Przyniosłaś mi szczęście - czyjś głos zatrzymuje mnie nagle na schodach.

Odwracam się w kierunku skrytego w mroku chłopaka i odnajduję jego sylwetkę opartą o ścianę.

- Ja nie przynoszę szczęścia - rzucam w jego stronę.

Widzę jak przekrzywia głowę i znów słyszę jego głos.

- Tutaj najwidoczniej jednak tak.

Uśmiecham się lekko i wchodzę do pokoju.

                Tym razem nie przeszkadza mi, że budzę się przed wschodem słońca. Słyszę jak chłopak krząta się w kuchni, więc wygrzebuję się spod pościeli, ubieram się tak samo jak co dzień, w jego lnianą koszulę i moje ciemne spodnie. Znów naciągam na stopy skarpety i myśliwskie buty. Na ramiona narzucam ciepłą kamizelę ze skóry i przerzucam kołczan ze strzałami przez placy. Łuk trzymam w dłoni. Nie umiem inaczej.

                Gdy staję w progu kuchni chłopak znów się ze mną wita nawet nie odwracając ku mnie wzroku. Spogląda na mnie dopiero, gdy łapię rzucone przez niego w kierunku torby jabłko i wgryzam się w soczysty owoc.

- Smaczne - mówię jakby nigdy nic, pomimo, że chłopak patrzy na mnie uważnie zdumiony.  - Skoro przynoszę ci szczęście w polowaniach, to dziś wybieram się z tobą na takowe - posyłam chłopakowi promienny uśmiech i podczas gdy stara się  zapalić oliwną latarkę przy pomocy jedynej, jedynej zapałki wychodzę przed dom.  Słyszę jak hałasuje łapiąc torbę i wypadając przez drzwi na ganek.

- Ciszej - syczę w jego kierunku i obserwuję jak zdumiony stoi na drewnianym podeście z rozwianą kurtką i torbą w zgiętej ręce.

                Świt nastaje dopiero gdy wdrapujemy się na wysoką półkę skalną. Taką samą jak ta, na której nocowałam pierwszej nocy w Dwójce. Chłopak chodzi bardzo ostrożnie, co chwile ogląda się za siebie, jakby się bał, że gna za mną stado zmiechów.  

                Na skalnej półce siedzimy aż do południa. Pogrążeni w monotonnej ciszy nasłuchujemy jakichkolwiek zwierząt. Chłopak siedzi idealnie nieruchomo, ja leżę na placach i pilnuję koron drzew. Mały ptaszek przysiada na gałęzi obok. Poznaję ten wygląd, te barwy.

                Gwiżdżę.

I dostaję odpowiedź.

                - Podobno potrafią śpiewać jak ludzie - chłopak mówi szeptem, żeby nie spłoszyć zwierzęcia. Kiwam lekko głową, wciąż obserwując kosogłosa.

- Potrafią - uśmiecham się szeroko.

- Zaśpiewaj - prośba chłopaka wytrąca mnie z równowagi wystarczająco, żebym zapomniała o spokoju.

Gałąź na której siedział ptak teraz delikatnie drży.

- Proszę - chłopak wpatruje się we mnie dużymi, szarymi oczami.

Odwracam wzrok, ale czuję, że chłopak wciąż patrzy.

W oddali łąka, wejdźże do łóżka

Tam czeka na Cię z trawy poduszka.

Kosogłos przysiada na gałązce obok i podchwytuje melodię.

Skłoń na niej główkę, oczęta zmruż,

Rankiem cię zbudzi słońce, twój stróż.

Przez kilka kolejnych sekund ptaszek powtarza melodię. A potem milknie, przekrzywia główkę i wpatruje się we mnie mądrymi ślepkami. Następnie znika.

                - Mój ojciec wspominał, że w Dwunastce była dziewczyna, która swoim śpiewam wprawiała w zachwyt nawet ptaki. Śpiewała właśnie tą piosenkę - chłopak leży koło mnie na półce skalnej i kroi jabłko.

- Ona nadal jest. I ptaki nadal milkną gdy ona śpiewa.

Chłopak kiwa przez chwile głową, po czym przymyka oczy. Lezę bokiem, z głową zwróconą w jego kierunku i patrzę na oliwkową karnację i brązowe włosy oświetlane przez słońce. Wydaje się dojrzalszy niż jest. Wygląda dorośle. I nadal bardzo przystojnie.

Wzdycham cicho, przymykając oczy.

                - Powinnaś nazywać się Karmel - mówi chłopak.

- I tak się nazywam - uśmiecham się nie otwierając oczu. Czuję jak jego palący wzrok przebiega po mojej twarzy.  - Carmel.

- Od koloru oczu?

- Od koloru oczu. Twoja siostra pytała o to samo - w końcu otwieram oczy i widzę dwa szare zwierciadła tuż obok moich. 

                I nagle szare oczy przestają istnieć. Bardzo powoli podnoszę się do góry i łapię łuk. Naciągam cięciwę i puszczam dwie strzały. Jedna przebija gardło dzikiego kota, druga przytwierdza go do kory drzewa nim spadnie na ziemię. Ześlizguję się ze skalnej półki i wyrywam strzały z truchła martwego zwierzęcia. Kładę je na skale i ześlizguję się na dół. Oczyszczam strzały o mech i chowam na powrót do kołczanu.

Chłopak stoi przede mną z martwym zwierzęciem w ręku.

- A w ogóle to jestem Mackin ( czytaj. Makin).

                Gdy rzucam ogromnego kota na stół w kuchni brązowowłosa kobieta odskakuje od blatu. Wysoki mężczyzna przez chwile obserwuje mnie spod zmrużonych powiek. A potem odwraca się na pięcie i wychodzi.

- Upolowałaś? - Mahra delikatnie podchodzi do stołu i ogląda truchło dzikiego kota.

 Kiwam głową zagryzając wargę. Patrzę w ślad za Gale'm.

Mam nadzieję, że się nie domyśli.

                               Nadal nie umiem spać. Rzucam się po łóżku i kopię plącząc się w pościel. W końcu wstaję, zakładam koszulę i wychodzę na ganek. Na zewnątrz jest dość chłodno. Ale pomimo to w mroku zauważam wysokiego mężczyznę. Mam mocną postawę, wiec poznaję, że to nie Mackin.

- Witaj - rzuca przez ramię.

Nawet się nie odwraca, ale wiem, że był kiedyś wyśmienitym myśliwym, więc zapewne mnie słyszał.

Odwraca się w stronę po której stałam, ale mnie już tam nie ma.

- Cicho się poruszasz - mówi gdy staję obok niego przy barierce. - Jesteś myśliwym prawda?

Kiwam głową patrząc na księżyc.

- Jesteś w tym dobra - przenoszę na niego wzrok. - Mój syn nigdy nie upolował niczego ponad wiewiórkę. Ty przyniosłaś nam rysia. Wiele jest dzisiaj wart w Dwunastce?

Kręcę głową.

- Nic co upolowane nie jest wiele warte.

- Kiedyś tylko to miało wartość.

- Tęskni pan za Dwunastką?

Mężczyzna spogląda na mnie zdumiony.

- Skąd wiesz skąd pochodzę.

- Złożysko pozostawia po sobie charakterystyczny ślad. Szare oczy.

- Tęsknie - odpowiada na moje pytanie, nie komentując odpowiedzi. - Jak tam teraz jest?

- Lepiej - zbieram myśli, zastanawiam się, czy nie powinnam się przyznać do tego, że wiem, kim jest mężczyzna. - Ludzie nie muszą polować żeby żyć. Ale tam chyba nigdy nie będzie dobrze - wypominam sobie w myślach kłamstwo, ale pozwalam mężczyźnie uwierzyć w własne słowa. - W Dwunastce nie da się być szczęśliwym.

- Przypominasz mi kogoś, kogo znałem - mężczyzna lustruje mnie uważnie wzrokiem, a ja kurczę się w sobie i modlę się w duchu, aby mnie nie poznał.

- Już pan nie zna? - unoszę brwi do góry.

Kręci głową splatając ze sobą palce.

- Czy można znać osobę, z którą nie miało się kontaktu od jakichś dwudziestu lat?  - Gale spogląda w księżyc i uśmiecha się delikatnie, a ja zastanawiam się, czy wspomina polowania z młodości.

- Pewnie nie - bo księżyc na nieboskłonie wygląda dokładnie tak samo jak ten w domu.

- No właśnie. Ale masz ten sam chart ducha co ona. I ten błysk w oczach. Była najlepszym myśliwym jakiego znałem. Tylko, że brakowało jej szczęścia.

Zagryzam usta i wbijam wzrok w podłogę. Moja ręka mimowolnie wędruje do naszyjnika skrytego pod materiałem lnianej koszuli .Mężczyzna przygląda mi się przez chwilę.

- Tak bardzo mi ją przypominasz… - jego głos jest cichy i niknie w szmerze ulic Dwójki.

                Gdy podnoszę wzrok mężczyzny nie ma już na ganku.

Wzdycham cicho i siadam na jednym ze stopni. Zamykam oczy wracając pamięcią do rozmowy z babcią. Powiedziała mi, że jestem tak bardzo podobna do matki. I choć wcale tego nie chciałam, to z każdą chwilą, z każdym oddechem, z każdym słowem, oddalałam się od domu co raz bardziej i coraz bardziej przypominam Katniss Everdeen, trybutkę Dwunastego Dystryktu, zwyciężczynie Siedemdziesiątych Czwartych  Głodowych Igrzysk. 

                Tyle, że Igrzysk już nie ma. A gra przeniosła się do prawdziwego życia. I chociaż nigdy przenigdy nie powiem  tego głośno, to w swojej rozgrywce porażkę poniosłam już na początku.

               Jestem Carmrue Everdeen. Mam siedemnaście lat. Pochodzę z Dwunastki. Wychowałam się w lesie. Uciekłam z domu. Teoretycznie nie istnieję.

                 Gdy wracam do pokoju zastaję posłanie rozłożone na podłodze. Gdy się kładę, czuję się tak jak gdy spałam w jaskiniach. Nie jest wygodnie, jest tak jak trzeba.

                Tym razem sen przychodzi szybko.

 6 stron A4 w wordzie. Czy to dostatecznie dużo by wynagrodzić wam tak długie oczekiwania?

Tekst piosenki pochodzi z książki. 
I jedno pytanie : To dobrze czy źle, że nie można się oderwać i że jest tajemniczo? 

Czytasz = Komentujesz

Jak bloger nie napisze, czytelnik nie zrozumie?