Prolog

"Siedemdziesiąte Czwarte Głodowe Igrzyska uważam za rozpoczęte!" donośny głos komentatora niesie się echem w mojej głowie, odbijając od jej ścianek jakby była pustym pokojem. Gwałtownie unoszę powieki, a ostre słońce razi mnie w oczy.
Arena.
Znów stoję na arenie.
Na powrót opuszczam powieki, biorąc głęboki wdech.
Rue.
Jej ostry krzyk wdziera się we mnie, sprawiając, że zaczynam się trząść.
Finnick.
Annie.
Ich syn.
Znów Finnick.
Topię się w jego oczach, uśmiechających się ze smutkiem.
Przesiąkniętych bólem i rozpaczą.
Gale.
Prim.
Moja mama.
Rozpacz.
ON...
Podrywam się z łóżka z krzykiem, aby już po chwili siedzieć pochylona do przodu i drżąc ze strachu starać się unormować rozszalały oddech. Łzy same lecą z moich oczu.
On...
Czuję jego ciepłe ręce, łapiące mnie w pasie i przytulające do siebie. Czuję jego ciepły oddech, owiewający moją szyję. Czuję jego usta szepczące mi  do ucha. Czuję jak drżą jego struny głosowe gdy mówi. Uśmiecham się blado, zatapiając w jego ramionach. Słyszę jego miękki, lekko drżący głos, który mnie uspokaja.
Jest przy mnie zawsze. Gdy go potrzebuje, a nawet wtedy gdy próbuję uciec. I dobrze. Bo zwykle gdy uciekam, tak naprawdę potrzebuję go jeszcze bardziej, niż gdy jestem przy nim.
Daje mi silę, nadzieję. Gdyby go nie było, nie dałabym sobie w życiu rady. Uzupełniamy się nawzajem. Jesteśmy jak ogień i woda. Jedno nie istniało by bez drugiego.
Gdyby nie było go przy mnie, już dawno bym oszalała.


To zaczynamy